Alle Veils albums kwamen via Konkurrent uit, behalve de laatste. Dat vonden we niet bepaald leuk, omdat The Veils echt bij ons interieur hoorden en hun succes uitgerekend in Nederland begon. Nog steeds is de band rond Finn Andrews een begrip onder liefhebbers van alternative-indie-rock singer-songwriter muziek. In de zeven jaar dat er geen Veils album uitkwam ging Andrews solo, brak hij z’n pols, nota bene op het podium, en was z’n leven op z’n zachtst gezegd tumultueus. It sounds wild and Jerry Lee Lewis-esque, but it was an absolute fucking nightmare. Andrews heeft het pathos nooit geschuwd, hij omarmt het als een van z’n grootste drijfveren. Zijn stem is als het ware de sleepboot op een woeste zee en wij luisteraars weten eigenlijk wel dat we het er veilig vanaf brengen. Want Finn heeft een vracht aan vakmanschap en risico in z’n bagage. Hij klinkt af en toe als het neefje van Nick Cave dat onrustig werd van Peaky Blinders omdat hij er teveel in ging geloven. Dan is zijn stem gevoelig, met een mid-tembre vibrato en vooral heel erg meeslepend. Het komt goed met deze band als iedereen zo blij is als Konkurrent met de terugkeer van The Veils.