Sumac heeft een metal benadering van volume, vervorming en een centrale rol voor gitaar. Ze gebruiken die om muziek te maken die de maakbaarheid van jazz heeft en de textuur van noise. Wat gebeurt er als je dat combineert met met de schurende poëzie van Moor Mother, geluidsartiest die hip-hop zodanig heeft uitgekleed dat rhyme & rhythm er minder toe doen. ‘The Film’ is precies de beste ingrediënten van beide. Heavy, holy, hypnotizing – beyond existence, beyond the fettered constraints of normality, past the false notions of the indoctrinated disguised as the organic, planets form; the detritus of cosmic stuff merges into galaxies, into something that can sound like it’s populated by suns. The Film is just such a work…