Het universum van Pond is altijd in beweging. Al acht platen weten ze te overtuigen, verleggen ze hun grenzen en houden ze de rek erin. Op ‘Tasmania’ uit 2019 was de psychedelische pop pulserend, nietsontziend en straight. Op nummer ‘9’ hebben ze het krautrock handboek van Can erbij genomen. Vanuit jams lieten ze songs ontstaan met een repeterende drive en een grootsheid die naar stadions riekt. In de openingstrack kom je meteen al in een soort intergalactische rock opera terecht met alles erop en eraan, bubbelende synth pop, jaren 80 hairmetal en een geile sax van heb ik jou daar. Op zo’n moment heeft Tame Impala het nakijken en plukken deze West-Australiërs de vruchten van een indrukwekkende, lange carrière.