De muziek van Matthew Houck alias Phosphorescent heeft altijd zwaar geleund op de Southern-gothic traditie, Amerikaanse folk die een paar nachtjes in de rum heeft liggen rijpen. Houck is zo’n lamlendige zanger van het type Will Oldham, maar haakt af waar Oldham juist graag verder irriteert en onvoorspelbaar wil blijven. Phosphorescent is vriendelijker en mysterieuzer maar ook donker en gekweld. Zijn nieuwe album ‘Pride’ tapt uit een ander vaatje. Hij is in zijn eentje een band met uitdagende arrangementen en zelfgemaakte koortjes. Nieuw daardoor is het eerlijke stylisme à la Arthur Russell. Eigenlijk zijn de acht songs melancholische gedichten op zwaarmoedige muziek. Zo horen fans van Bob Dylan, Gram Parsons, Richard Swift, Vic Chesnutt en Palace Brothers het graag.