Tiende Low album in twintig jaar. ‘The Invisible Way’ is andermaal een verbluffend sterk album. Het is de productie die het ‘m doet. Na bijvoorbeeld Steve Albini en Dave Fridmann is de beurt aan Wilco's Jeff Tweedy die vorig jaar ook de laatste Mavis Staples produceerde. Sparhawk is fan van Staples, was onder de indruk en wilde ook zijn productie. In Wilco's relaxte studio stond een zee aan instrumenten voor Low klaar. Vooral piano en akoestische gitaar passen heel goed bij de elf kwetsbare liedjes. Normaal zingt Mimi Parker er meestal een of twee per album, op ‘The Invisible Way’ zijn het er vijf en daar kunnen liefhebbers van ‘Secret Name’ blij mee zijn. En waar gaan de donkere liedjes over? Intimiteit, de klassenstrijd, de drugsoorlog, archeologie en liefde. Low is een instituut met onverklaarbare krachten. De timing tussen Parker en Sparhawk is magisch en qua tellen bijna niet te verklaren. En de stemmen mengen nog steeds schitterend. Sparhawk duikt veelvuldig een register lager op om vervolgens hoog en oprecht emotioneel de andere kant uit te schieten. Low is nog lang niet uitgespeeld. Fantastische nieuwe plaat. Eerste oplage heeft bonuscd 'The Visible End' (vier nummers).