Als je zo lang bestaat als Low (ruim zeventien jaar), dan zou je verwachten dat de klad er wel een keer inkomt. Bij Low is dat absoluut niet het geval. Zeker sinds 'Secret Name' uit 1999 zit er geen tegenvallend album tussen. Dat zorgt er voor dat de cd-verkopen van Low nauwelijks teruglopen, dat de optredens altijd goed bezocht blijven en dat David Kleijwegt een paar jaar geleden een prachtige documentaire over hen maakte. Het nieuwe album 'C'mon' is zelfs weer een van de betere. Opgenomen in een katholieke kerk in hun woonplaats Duluth. Alan Sparhawk, Mimi Parker en Steve Garrington maken optimaal gebruik van de natuurlijke nagalm en de gedragenheid van de zuilengalerijen en spitsbogen. Songs als 'Nothing But Heart' gaan in een rechte lijn op de climax af net zoals Low's klassieker 'Violence' uit 1995. Maar 'C'mon' heeft ook nieuwe geluidjes zoals een banjo, een kinderpianootje, keyboards en achteruit afgespeelde tapes. Volgens de band is 'C'mon' een pleidooi voor optimisme en gezond verstand en vooral daarom een van de meest toegankelijke en aangrijpende albums van Low tot dusver. Op de gelimiteerde bonusdisc 'C'mon Acoustic' staan vijf speciale akoestische uitvoeringen van albumtracks.