Op hun eerdere albums probeerde King Me nog teveel naar hun grote voorbeeld Will Oldham (King Me is zelfs naar een Palace-song genoemd) te klinken. Dat was best mooi, maar niets vergeleken bij de prachtliedjes die King Me op de nieuwe plaat heeft staan. De lijzigheid is ingeruild voor mystiek. Daarmee lijkt King Me een soort lo-fi uitvoering van Hood meets Dark Side Of The Moon. Intense herfstliedjes uit de hoek van Seesaw, Zoppo, Club Diana en The Mashed Potatoes. Mooie melancholieke cd.