Hij studeerde in 1970 in Keulen bij Karl Hein Stockhausen, Krystof Penderecki en Gottfried Michael Koenig. Midden jaren 70 leverde dat zijn ‘Pulse Music’ composities op, een unieke interpretatie van Europees serialisme met gebruikmaking van beschikbare technologie. ‘Vanishing Points’ (1985-88) onstond na diepe gesprekken met beeldhouwer Hans Karl Burgeff. ‘A Cappella’ (1990-97) maakte hij voor sopraan Beth Griffith, zijn vrouw, bekend vanwege haar werk met Morton Feldman. Referenties: Terry Riley, Steve Reich en K.H. Stockhausen natuurlijk.