We zijn verbonden met het landschap om ons heen. Maar hoe verhouden we ons intern tot ons emotionele landschap? Soms is dat kalm, regelmatig turbulent en eigenlijk altijd in beweging. H.C. McEntire worstelt met deze thematiek en stuit op rouw, verdriet, verlies en de verbondenheid met het land en de dierbaren. En dan is naming een soort van claiming. Door het benoemen wordt het een beetje van jezelf en raak je het minder kwijt. Het bewoog haar tot deze collectie prachtige, bezwerende, spookachtige songs. These songs are reaching for the kind of home that we all seek: one where we can rest and lay down (or tuck away) our burdens of loss.