Zelden hoor je zoiets broeierigs als Foxygen. De band kreunt, croont, swingt, dampt en druipt van de geiligheid. In negen zwoele songs krijg je van alles voorgeschoteld. Wulpse David Bowie rock, Kinks op de LSD, Mick Jagger met een groovy kopstemmetje in een strak balletpakje en opklimmende refreintjes à la ELO. Probeer daar nog maar eens een samenhangend en extatisch album van te maken. Het lukte producer en nieuwbakken Shins-lid Richard Swift; als geen ander weet hij de kracht van outsiderpop bloot te leggen. Jonathan Rado en Sam France vormen de sexy kern van Foxygen. Hun interactie is superdynamisch, hun stijl verbluffend authentiek en tegelijk weer net zo retro. Denk wat dat betreft aan New York Dolls of MGMT. Foxygen speelt met stijlen: rock, soul, symfo, pop en zelfs singer-songwriter. Dan spring je zomaar van Cockney Rebel smartpop naar kleine popliedjes zoals Velvet Underground die vanaf hun derde album maakte. Omfloerst als Pavement. Glamorous als T-Rex en decadent als Roxy Music, je hoort bijna letterlijk fragmenten van ‘In Every Dreamhome A Heartache’ terug.