Het negende album van Denison Witmer is het zoveelste bewijs van de rijpheid van de man zijn carrière. Je kan 'The Ones Who Wait' alleen maar met mooie woorden duiden. Het is een afspiegeling van het begrip voor het innerlijke zelf en de gestaag groeiende levenservaring die daaruit voortvloeit. Het is het verhaal van het meanderende pad dat het leven nou eenmaal is, over familiebanden en vriendschappen, over de dood een dubbeltje op zijn kant tegenover nieuw leven, over einde en begin. Sta open voor de ontwapenende schoonheid van Witmer. Voor de gitaar en zijn intieme stem die het constante middelpunt van zijn songs vormen. Denk aan de melodie en warmte van de zeventiger jaren periode van Paul Simon en Jackson Browne.