Daughn Gibson was vrachtwagenchauffeur, inpakker, magazijnmedewerker, boekwinkelier, barkeeper en zendmastcontroleur. En hij was nog een blauwe maandag drummer in Pearls & Brass. Belangrijker is dat Daughn vorig jaar debuteerde met een verbluffend sterk op zichzelf staand album. Een soort Americana plaat met een flinke new wave stempel. Zelfs de productie was behoorlijk eighties. Gibson was in zijn jeugd omringd met christelijke folk muziek. Hij heeft die stijl de zijne gedoopt en getransformeerd tot heel persoonlijke folkmuziek waarbij zijn altmodische baritonstem vooral in het oog springt. Teder en onbetamelijk. Denk aan mooie aanstellerige stemmen als die van David Sylvian en Scott Walker. ‘Me Moan’ is uit hetzelfde laken gesneden, maar dan stukken beter geproduceerd. Net zo respectvol naar het verleden en net zo geboeid door hedendaagse esoterische elektronische muziek. En de rest van de instrumenten roept ook verwachtingen op: pedal steel, blazers, strijkers, doedelzak en orgeltjes. Daughn Gibson is een uniek karakter, zoals Cormac McCarthy en Robert Altman dat ook zijn. Ook compromisloos, met hart en ziel betrokken, een eigengereide visie en damn intense.