Damien Jurado was natuurlijk ooit een wonderkind dat meer talent had dan Bruce Springsteen en Will Oldham bij elkaar. Hij maakte er prachtige platen mee, maar raakte er ook wel een beetje zenuwachtig van. Hij hopte van folkrock ('Water's Ave') en ambient-experimentalisme ('Ghost Of David') naar Americana ('I Break Chairs'). Op een gegeven moment was hij er klaar mee, trok zich niets meer aan van pers en fans en ging gewoon weer muziek voor zichzelf maken. En wat pakt dat mooi uit op het meeslepende 'On My Way To Absence'. Het is Jurado's tribute to jealousy, dark, darker darkest. Denk aan Jandek, Microphones, de films van Fassbinder en Lou Reed's 'Berlin'.