Breakfast In Fur kreeg van Pitchfork nogal wat complimenten. My Bloody Valentine werd er geroepen. Hun geluid is wonderlijk en lijkt van een andere planeet. Met een overvloed aan effectpedalen creeërt Breakfast In Fur een soort gitaararchitectuur door het fundament van akoestische folksongs te combineren met ambient synthesizer wendingen, klokkengelui, geprogrammeerde beats, overlappende melodieën en malligheid die zo uit het Kraftwerk 1971 songbook zou kunnen komen. Met een onverwachte cover van Neil Young's 'Cripple Creek Ferry'.