Sinds het tragische overlijden van zijn vrouw en muzikale vertrouwenspersoon Mimi Parker ziet de wereld er voor Alan Sparhawk heel anders uit. Hij verloor bijna alles, maar vond juist vertrouwen en troost in zijn muzikale talent. En dat is groot. Sparhawk kan zich permitteren om zich helemaal los te weken van Low. Geen meerstemmige zang, maar juist een stem die vocoder vervormd is en vrij is van persoonlijkheid en emotie. Dat is waar Alan behoefte aan heeft om z’n eigen stem beter te leren begrijpen. Zelfs de gitaar is grotendeels ingeruild voor springerige synthesizers, onvermijdelijke ritmes en duidelijke oplossingen. Er zit zeker funk en dub in de sound en misschien ook wel Suicide en Devo weirdness. En dan te bedenken dat Sparhawk nog veel meer muziek in de pipeline heeft die eruit moet. ‘White Roses, My God’ is rouwverwerking waar iedere Low fan als een blok voor zou moeten vallen.