Vierde album van de man uit Austin, Texas. Hij schetst op ‘The Neon Machine’ een schrikbeeld, een dansparty waarvoor iedereen is uitgenodigd dus dat moet wel verkeerd aflopen. Maar gelukkig zijn de beats onweerstaanbaar en de teksten sluw en humorvol. Dit is een sountrack voor het einde van de wereld. En dat viert hij met funk die niet tussen de lijntjes past, soulvolle branie zoals we die ook kennen van z’n vorige albums. Je moet denken aan David Bowie, Andy Schauf, Cass McCombs, Kevin Morby of Matthew E. White.