De afgelopen jaren raakten we er aan gewend dat Sufjan Stevens vooral tusendoortjes maakte. Dat is inclusief het aardige ‘Avalanche’ en de verrassende mooie kerstbox. Maar bovenal bracht hij vooral albums uit voor zijn hardcore fans. We zouden daarom bijna vergeten hoe mooi zijn echte albums ook al weer zijn, want ‘Illinois’ is alweer uit 2005. ‘Age Of Adz’ is er weer zo een om je vingers bij af te likken. Hoewel er toch een klein beetje sprake is van een stijlbreuk. ‘Age Of Adz’ is geen conceptueel thema-album over een van de vijftig staten van de VS zoals ‘Michigan’ of ‘Illinois’. En er wordt uitgebreid met elektronica geëxperimenteerd. Sufjan mijdt gitaar en banjo, in plaats daarvan krijgen analoge synthesizers en drummachines ruim baan. Luid zingt hij af en toe, swingend zelfs of soulful met heel veel gevoel. Maar Sufjan verstopt zich ook achter timide melodieën. Diepgewortelde songs met minder historisch besef en meer persoonlijke input. Love, sex, death, disease, illness, anxiety and suicide make appearances in an aggressive tapestry of electronic pop, conveyed with the urgency, immediacy and anxiety of primary colors. Eindelijk weer een fantastisch normaal Sufjan album. De dubbel-lp met klaphoes verschijnt pas begin november.