Ze waren bij wijze van spreken al doorgebroken toen ze nog door moesten breken. Dat kwam mede door twee verpletterend sterke mini-albums en toen moest dat prachtige debuutalbum ‘Hope Downs’ (2018) nog uitkomen. Alles zat altijd mee, festivals, grote clubshows, radio, top streamingcijfers en vooral de fijne persoonlijkheden van de bandleden. Nog steeds hebben de indierockers uit Melbourne de wind enorm in de rug, getuige het aanstekelijke ‘Endless Rooms’. De band heeft meerdere songschrijvers waardoor eenvormigheid geen schijn van kans heeft. Het is dringen wie er aan de beurt komt met nieuwe songs. Het zijn de verschillende leadstemmen en de nuanceverschillen die deze twaalf songs fascinerend mooi maken. Soms is de zang soulvol, dan is een duidelijk popsongschema weer leidend en veel songs geven heel veel ruimte aan tegen elkaar inspelende gitaarpartijen à la Franz Ferdinand en Gang Of Four. Je waant je af en toe in een soort eindeloze Allman Brothers jengel-sessie. En dan is er nog het mud-brick Russo familiehuis (zie hoesfoto) van bandleden Tom en Joe. De perfecte sfeer voor dit anti-concept album.