Essie Jain is iets speciaals. Ze is van Engelse origine maar ze zit al een tijdje in New York. Daar kwam ze los van de Britse folk en liet ze haar stijl graag besmetten met een natuurlijk soort minimalisme. Essie heeft het talent songs onafgerond te laten klinken, alsof ze ter plekke nog wat met noten goochelt. Zij kan wat weinigen kunnen: noten afbuigen als zogenaamde blue notes. Haar stem is haar meest kostbare instrument, intiem, bescheiden en emotioneel. Het geeft Essie een fikse voorsprong op de meeste doorsnee freak-folk. Heel precies zingt ze haar melodieën met goudeerlijke thematiek. Niet zo vrolijk als Banhart’s opstand van de bloemenkinderen maar wel minstens zo aangrijpend. Haar debuut barst van de krachtige en onweerstaanbare chamber-folk. Haar sound zacht, afgezwakt en delicaat. Ook heel bijzonder is het percussiewerk van Jim White (Dirty Three, Cat Power, Nina Nastasia), de meest aparte drummer ter wereld. Denk aan Will Oldham, Antony & The Johnsons, His Name Is Alive, Elliot Smith, Vashti Bunyan, Beth Gibbons of Colleen. The Joni Mitchell van de twintigste eeuw.