Op ‘Mediation...’ heeft Dustin Wong de mogelijkheden van slechts een paar pedalen en een gitaar behoorlijk vergroot, hij overtreft zichzelf. Het album is het slot van een trilogie die in 2010 begon met ‘Infinite Love’ en vorig jaar verder ging met ‘Dreams Say...’. Ieder album kwam tot stand in pure afzondering: tien vingers, twee voeten, één Dustin en een eindeloze dosis verbeelding. Z’n spel heeft vele timbres en daar komt een nieuwe fascinatie voor ingewikkelde ritmes bij. Brian Eno en Robert Fripp introduceerden midden jaren zeventig een nieuw soort muzieksysteemesthetiek binnen popmuziek. Wong loopt bijna veertig jaar later op hen uit door z’n systeem te laten klinken als popsongs.