Het hangt ervan af hoe je telt, maar waarschijnlijk is dit Damien Jurado's twaalfde album. Zo gestaag als het succes van de indie-rock-folkzanger uit Seattle is gegroeid, zie je het niet vaak. Maar plots kwam twee jaar geleden het verbluffend eerlijke 'Maraqopa' uit. Een album dat meer dan al z'n voorgaande albums leunde op ritme in plaats van op typisch singer/songwriter idioom. Daarmee schoot de populariteit van Jurado omhoog en kon de pers niet langer om hem heen. Die lijn krijgt op 'Brothers And Sisters...' nog eens een enorme boost. De songs zijn zo nu en dan bijna swingend, hebben meeslepende teksten en een aanstekelijk, toegankelijk geluid. Jurado heeft heel duidelijk voor een overall album sound gekozen (productie Richard Swift van The Shins). Minder Bruce Springsteen, meer Songs:Ohia ten tijde van 'Ghost Tropic'. Interessant om te weten dat Jurado recent in de Heere Heere is gegaan. En dat pakt fantastisch uit, beter dan bij Elvis en Johnny Cash, want vergeet vooral niet dat Jurado lang genoeg de duivel gezelschap heeft gehouden om te snakken naar wat God hem heeft te bieden. Seattle's folk-boom Godfather.