Als Bill Fay begint te vertellen over z'n relatie met z'n instrument dan zegt hij steevast Ever since the piano taught me how to play, in plaats van dat hij piano heeft leren spelen. En reken maar dat de piano Bill Fay mooie dingen heeft geleerd. De schuwe zeventiger kan na vijftig jaar songs schrijven in betrekkelijke afzondering amper geloven dat hij door 'Life Is People' uit 2012 enorm brede waardering heeft gekregen... one of our finest practitioners of the art. In 1971 en 1972 bracht hij twee albums uit op een Decca sublabel die door de bewondering van o.a. Nick Cave ('Bill Fay is one of the greats'), Jim O'Rourke en Jeff Tweedy uit de anonimiteit zijn gered. 'Who's The Sender' is een sublieme opvolger. Opgenomen in de Konk Studios van Ray Davies (The Kinks). Fay lijkt zich te hebben neergelegd bij z'n status en is in z'n element. Hij heeft niks te verliezen in de dertien schitterende songs. De arrangementen zijn subtiel maar sober en Fay's stem zwabbert op een charmante manier. Vergelijk dat een beetje met de late Johnny Cash of Leonard Cohen, artiesten waar Fay uit pure nederigheid liever niet mee wordt vergeleken. Wellicht is het juist die bescheidenheid die van Bill Fay een anti-ster fenomeen maakt. Je moet van goede huize komen om niet geraakt te worden door de humble master of English song (Uncut)... one of the great British songwriters (Mojo)... A talent undimmed by decades away from the studio (Guardian).