Als je zoals Andrew Weatherall terugkijkt naar de rommel die je leven heeft achtergelaten en je realiseert je dat het te laat is om de boel op te ruimen, dan kun je maar één ding: een nieuw album maken. Voor ‘Convenanza’ heeft Weatherall z’n muzikale visie nog meer richting de periferie geduwd. Hij herdefinieert als het ware de grens tussen confronterende elektronica en de hunkering naar een welgevoeglijke melodie. Dat klink heel doordacht, maar zo werkt Weatherall nou niet bepaald. Hij is een organische muzikant/producer die zich voornamelijk door z’n eigen intuïtie laat leiden. Soms zijn post-funk-punk ritmes belangrijk, andere keren verstoort een knallende trompet de stilte.