Sinds 1999 brengt Adrian Crowley met een angstaanjagende regelmaat albums uit. Afwisselend twee of drie jaar zit er steeds heel consistent tussen zijn platen. En steeds worden zijn platen weer een stukje interessanter dan die daarvoor. 'Some Blue Morning' breekt niet met die traditie. Deze zevende plaat is zelfs een stuk beter dan 'I See Three Birds Flying' dat ook al veel indruk maakte (genomineerd voor de Choice Music Prize). Crowley houdt zich schuil in z'n songs en laat via personal understatement toch een soort ambitie zien die doet denken aan Scott Walker, Lou Reed, Ivor Cutler, Van Morrison en Lee Hazlewood. Misschien is 'Some Blue Morning' zelfs wel een knipoog naar Hazlewood's 'Some Velvet Morning'. Crowley is geen typische singer-songwriter, hij creëert een soort ambient als sfeervolle voedingsbodem voor duistere, mysterieuze liederen met teksten van hoog literair niveau... you can hear the hum of the engine, you can smell Crowley's nervous breath in the cold air. Hij is geen tokkelaar die het van cadans moet hebben, integendeel, Crowley speelt met effectpedalen, gebruikt de ruimte van de songs en heeft een karakteristieke stem die ergens tussen Michael Gira en Leonard Cohen ligt. Stel je voor als deze muziek de soundtrack zou zijn voor een film als 'Into The Wild', dan zou Crowley voortaan alleen nog maar op de grootste podia staan. Laten we massaal fan worden.