Nieuwsbrief 80 | 18 december 2019

Eindejaar, eindejaarslijsten. En na Low vorig jaar voor de tweede keer ooit een plaat die meer dan de helft van Konkurrent in zijn top had staan: 'Remind Me Tomorrow' van Sharon van Etten. Andere favorieten zijn dit jaar Girl Band, Angel Olsen, Light Conductor, Lankum, Tropical Fuck Storm en Diiv.

Misschien hebben we de hoop op een nieuw Burial full-length album al zo’n beetje opgegeven. Het is per slot van rekening twaalf jaar geleden dat het spectaculaire ‘Untrue’ uitkwam. Maar stil was het al die jaren allerminst rond de Londense producer. Een stuk of acht 12-inches bracht hij uit waarvan nu 17 tracks op de dubbelcd 'Tunes 2011-2019' staan. Hoor hoe in 10 jaar tijd beats en vocalen evolueren naar rave en ambient naar minimale beat-loze nummers die toch zo typisch Burial zijn met of zonder ruis van krakend vinyl of zachte regen. Zeldzaam mooi. Hopeloos uitverkocht, in januari nieuwe persing.

Eigenlijk gek dat Anne Müller nu pas met een soloplaat debuteert. De Berlijnse celliste en componiste maakte een paar jaar geleden al ‘7 Fingers’ samen met Nils Frahm en speelde o.a. mee op albums van Ben Lukas Boysen, Agnes Obel en Lubomyr Melnyk. Na haar opleiding bij de vermaarde dirigent Michael Sanderling en werk bij verschillende symfonieorkesten zocht Müller een andere richting met meer instinctieve compositie. Op ‘Heliopause’ ervaart ze nieuwe vrijheid. In openingstrack ‘Being Anne’ zwelt atmosferische noise aan. In de volgende track is ze zelfs geïnspireerd door J.S. Bach. Verderop refereert ze aan het minimalisme van Steve Reich of Philip Glass.

Als je Sufjan Stevens volgt, is 'The Decalogue' net zo'n typische release als 'Run Rabbit Run', 'The BQE' of 'Enjoy Your Rabbit'. Sufjan componeerde deze muziek speciaal voor een dansvoorstelling. De choreografie was van Justin Peck en de première van het New York City Ballet vond plaats in mei 2017. De piano score is verstild en experimenteel en uitgevoerd door gelauwerd pianist Timo Andres. Alsof het stuk is geschreven ten tijde van de romantiek. Debussy zeg maar, maar dan modernistischer. Naast de reguliere cd en lp is er ook een deluxe versie met art print en 40 pagina's songbook.

Strand Of Oaks aka Timothy Showalter timmert 10 jaar aan de weg en na het succesvolle 'Eraserland' eerder dit jaar is het hoog tijd om zijn oudste platen op vinyl uit te brengen, soms voor het eerst op lp, allemaal op aparte kleuren en gelimiteerd. 'Leave Ruin' is zijn debuut uit 2009 met Neil Youngs ‘On The Beach’ en de vroege Bruce Springsteen als grote invloeden. In 2010 volgde 'Pope Killdragon'. Tims huis brandde af en z’n relatie liep spaak, maar Showalter probeerde dat geen rol te laten spelen in z’n hartverscheurende mythologische loner-folk. In 2012 is er dan 'Dark Shores'. Steeds beter komen Showalters obscure referenties tot z’n recht. Z’n plotlines zijn ingewikkeld en z’n rokerige folk wordt steeds grandiozer. Daarna zou hij tekenen bij Dead Oceans en vanaf 'Heal' in 2014 begon zijn faam.

Na volgende week maandag zijn we anderhalve week sporadisch open.

Actie: Eindejaarsactie