Nieuwsbrief 71 | 22 maart 2019

Tim Showalter van Strand Of Oaks heeft al lang de grens van het onbetamelijke overschreden. Daarom zijn we zo dol op hem. Daarom is hij zo ongecompliceerd en begrijpelijk en daarom is hij een klassieke rockster. Je herkent SOO op grote afstand aan zijn verschijning en als Showalter z’n gitaar aanslaat, weet je dat hij onbeschaamd op z’n doel afgaat. Hij draait er niet omheen, hij wil geen angst kennen. In ‘Eraserland’ zijn er geen regels voor hoe of wie je moet zijn. It’s the death to ego, and rebirth to anything or anyone you want to be. Deze plaat is het resultaat van een gelijdelijke verandering van vrees voor creatieve kaalslag naar juist creatieve ontwaking. Dan heb je niks te verliezen en dat is de onwaarschijnlijke kracht van ‘Eraserland’. Opgenomen met leden van My Morning Jacket.

Peck wiegt je in een roes met z’n mix van shoegaze en dappere vocalen bekend van de grote klassieke Amerikaanse country muziek. Orville Peck blijft een raadselachtige outlaw cowboy. Hij croont over de liefde en het gebrek eraan, al zwervend over de badlands van Noord Amerika. Zijn sound is eigen en hij neemt je hoe dan ook mee down the dusty rose-colored desert highways. Daar zitten de beroepsgokkers, verstokte wegpiraten en aan liefde verslingerde hoeren. En ondertussen gluurt Peck door zijn malle masker. ‘Pony’ klinkt bekend en toch weer niet. Hij lijkt zo’n ouderwetse Gene Pitney-achtige crooner, of misschien meer Marc Almond, Lloyd Cole of zelfs David Lynch. Nooit eerder klonk bordeelcountrypoprock zo lekker.

Niet van authentiek te onderscheiden. De band sprintte vorig jaar weg bij een kopgroep nieuwe soulbands. Ze brachten een prachtplaat uit, deden goeie clubshows en speelden op North Sea Jazz. Een maand voor dit ‘American Love Call’ uitkwam, stonden ze nog even in een uitverkocht Paradiso Noord. Sterzanger Durand Jones heeft met zanger/drummer Aaron Frazer gewerkt aan de twaalf nieuwe songs. De dynamiek van Curtis Mayfield en Jackie Wilson ligt er dik bovenop. Dit is de plaat geworden die Durand en z’n band hoopten te maken. Smaakvol opgepoetst met strijkers, backing vocals en een opmerkelijk zelfvertrouwen.

Twintig jaar na hun laatste album blijkt het gedachtengoed van Test Dept weer actueel. Groot Brittannie lijdt aan vreemdelingenhaat, de werkende klasse heeft het nog steeds zwaar, kapitalisme bedreigt de wereld, er is een klimaatcrisis en het Thatcherisme is bezig aan een opmars. Op ‘Disturbance’ trekken de industriële pioniers van weleer ten strijde. Dit begon eigenlijk met een project om het oeuvre te archiveren, maar dat veranderde snel in iets nieuws. Elementen of ideeën van oude songs kregen een nieuwe kans… an album that at once peers into the past and roars into the future. De sound is opgekrikt… to soup things up further.

Actie: J.