En dan plotseling als niemand het meer verwacht maakt Wire de perfecte logische opvolger van 'Pink Flag', 'Chairs Missing' en '154'. Een album in dezelfde to the point liedjestraditie met sterke hooks en absurdealistische teksten. De nieuwigheid was inmiddels wel een beetje af van de comeback van Wire. Sinds 'Send' uit 2003 hebben Colin Newman, Robert Gotobed en Graham Lewis regelmatig laten zien dat ze nog steeds een sterk statement kunnen maken. Dat was een verademing na de conceptuele periode van de late jaren tachtig, maar raakte al wel redelijk uitgewerkt. 'Red Barked Tree' gaat helemaal terug naar Wire uit de eerste periode, ruim dertig jaar geleden. De meeste songs zouden bijna noot voor noot uit de koker van 'Chairs Missing' kunnen komen. Bij vlagen lichtvoetig, bij vlagen meeslepend. En als Lewis zingt, komt dezelfde afstandelijke, donkere sfeer van '154' boven. Wire heeft zich toegelegd op eenvoudige liedjes met een karakteristieke twist. Ze klinken als een jong kunstacademiebandje dat overloopt van de prachtige ideeën en geen zier geeft om muziekschoolkennis. Schitterend. Hier zullen oude en nieuwe fans blij mee zijn. ...the album encompasses the full range of style and nuance that has always endeared Wire to pastel-tinged pop aficionados and bleeding-edge avant-rockers alike.